Nieborów powstał w XII wieku, początkowo jako przysiółek, a następnie wieś, z kościołem parafialnym, której powstanie datowane jest na 1314 roku. We wsi był również drewniany dwór. Dwór przetrwał do końca wieku XVII. Jeszcze w XVI  na miejsce drewnianego wzniesiony został gotycko-renesansowy murowany dwór. Nieborów był własnością  rodu Nieborowskich herbu Prawda. Dwór w tym stanie nie przetrwał długo, na  jego miejscu powstał barokowy kompleks na zlecenie nowego właściciela kardynała Michała Stefana radziejowskiego, który w 1694 roku kupił go od Nieborowskich. Nowy barokowy dwór projektował architekt pochodzenia holenderskiego Tylman z Gameren. 

 

 Kardynał Radziejowski zapisał w swoim testamencie dobra nieborowskie wraz z pałacem Konstancji z Niszczyckich i Jerzemu Hipolitowi Towiańskim. Ich syn Krzysztof Mikołaj Towiański sprzedał dobra w 1723 roku generałowi saskiemu Aleksandrowi Jakubowi Lubomirskiemu i jego małżonce Karolinie Fryderyce von Vitzthum. Od 1736 roku właścicielami dworu byli Stanisław i Jan Józef Lochoccy, którzy odsprzedali w 1766 roku dobra Michałowi Kazimierzowi Ogińskiemu, hetmanowi wielkiemu litewskiemu. Hetman w latach 1766-1768 dokonał przekształcenia wnętrz pałacowych w stylu rokokowym.

 

Kolejnym właścicielem dworu został  książę Michał Hieronim Radziwiłł a dokładnie w roku 1774, Radziwiłł został kilka lat później wojewodą wileńskim i jednym z najbogatszych magnatów polsko-wileńskich. W pałacu nieborowskim znajdują się zgromadzone przede wszystkim przez Michała Hieronima Radziwiłła kolekcje:

- obrazów mistrzów europejskich - holenderskich, niemieckich, włoskich i hiszpańskich oraz portrety osobistości polskich i obcych,

- gabinet kilkunastu tysięcy rycin,

- księgozbiór unikatowych starodruków (od XVI wieku),

- zespoły mebli polskich, angielskich i francuskich,

-zbiory sztuki zdobniczej - sreber, porcelany, szkieł i tkanin.

Warszawski architekt Szymon Bogumił Zug założył na początku lat siedemdziesiątych XVIII wieku  ogród francuski i przebudował w 1784 roku wnętrza pałacu w stylu wczesnoklasycystycznym (Gabinety Żółty i Zielony, Sypialnia Wojewody).

Helena z Przeździeckich - małżonka Radziwiłła, założyła w pobliżu Nieborowa znany ogród romantyczny, który nazwała "Arkadią", utrzymany jest w stylu angielskim, z pawilonami ogrodowymi zdobiony dodatkowo dziełami sztuki antycznej, greckiej i rzymskiej.

 

Po śmierci Michała Hieronima Radziwiłła w 1831 roku, dobra nieborowskie włącznie z pałacem zostały mocno zaniedbane.Powodem takiego stanu rzeczy najprawdopodobniej był wewnętrzny spór spadkobierców księcia. Część dóbr, położona w Królestwie Polskim, a w niej Nieborów, przypadły w spadku w 1841 roku synowi Michała Hieronima - Michałowi Gedeonowi Radziwiłłowi, który był generałem wojsk polskich, jednemu z głównodowodzących powstaniem listopadowym 1831 roku. Z kolei jego spadkobierca, syn Zygmunt Radziwiłł zaprzepaścił w zasadzie prawie cały swój odziedziczony majątek oprócz pałacu w Nieborowie. Sprzedał na licytacji w Paryżu najlepszą część galerii obrazów i biblioteki, zgromadzonych w pałacu i odsprzedał w obce ręce całą  Arkadię. Na szczęście odstąpił Nieborów w 1879 roku swemu bratankowi Michałowi Piotrowi Radziwiłłowi i przeniósł się na stałe do Francji. Nowy właściciel Nieborowa podniósł z ruiny zaniedbane dobra, odkupił Arkadię, założył przy pałacu manufakturę mebli i majoliki, uzupełnił wyposażenie wnętrz i wyposażył o nowe księgozbiory  bibliotekę pałacową. Zmarł bezpotomnie w 1903 roku, a wdowa po nim sprzedała w trzy lata później dobra nieborowskie wraz z pałacem dalekiemu kuzynowi męża Januszowi Radziwiłłowi, jednemu z trzech  ordynatów ołyckich.

 

Janusz Radziwiłł był znanym działaczem politycznym i gospodarczym okresu dwudziestolecia międzywojennego. Dokonał w latach 1922-1929 przebudowy wnętrz pałacu w Nieborowie, m.in. Sali Weneckiej i Palarni (arch. Kazimierz Skórewicz), nadbudowy drugiego piętra. Nieborów stał się wówczas znaną rezydencję, odwiedzaną przez znanych polityków i inne osobistości życia publicznego w Polsce. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził działalność konspiracyjną . W tym czasie jego syn Edmund Radziwiłł zarządzał dobrami nieborowskimi, działał wraz z małżonką Izabelą,  w szeregach łowickiego okręgu Armii Krajowej. Janusz Radziwiłł dwukrotnie, w 1939 roku i w latach 1945-1947, więziony był przez sowieckie służby NKWD na terenie Związku Radzieckiego, a po powstaniu warszawskim, do grudnia 1944 roku przetrzymywany był przez hitlerowców w więzieniu w Berlinie. W 1947 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie zmarł w 1967 roku. Małżonka Janusza Anna z Lubomirskich Radziwiłłowa zmarła w 1947 roku w Krasnogórsku. Młodsi członkowie rodziny Radziwiłłów nieborowskich mieszkają obecnie w Polsce.