Świdwin

W XII w. gród pomorski na szlaku handlowym z Kołobrzegu do Wielkopolski. W XIII w. przekazany przez księcia Barnima I w posiadanie zakonowi norbertanów z Trzebiatowa. Później odsprzedany przez premonstratensów margrabiom brandenburskim i włączony do Nowej Marchii jako lenno książąt meklemburskich. Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z 1280 r., najstarsza pieczęć datowana na 1296 r. Od 1319 r. Świdwin był miastem prywatnym rodu Wedlów, którzy w latach 1384-1455 odstąpili miasto i zamek zakonowi krzyżackiemu. W 1351 r. miasto nawiedziła zaraza. 15 lipca 1469 r. na tle niepokojów między Branderburgią a Pomorzem miała miejsce słynna "Bitwa o krowę" pomiędzy mieszkańcami Świdwina a mieszczanami Białogardu. Tocząca się pod koniec XV w. wojna przyniosła zniszczenia, z których jednak miasto szybko się podniosło. W 1477 r. w Świdwinie został wybudowany klasztor Zakonu Kartuzów (sekularyzowany w 1539 r.). Rozwijało się warzelnictwo piwa – w 1535 r. jest jednym z najlepszych w całej Nowej Marchii. Od 1538 r. zaznaczyły się wpływy protestantyzmu. W latach 1540-1808 w mieście przebywają joannici, którzy organizują na zamku siedzibę komandorii. Rok 1550 przyniósł zarazę, na którą zmarła 1/3 mieszkańców, w latach 1619 i 1689 miały miejsce duże pożary miasta, a w 1621 r. panowały niezwykle niskie temperatury; w XVII wieku przez Świdwin przetoczyły się silne wichury. Dodatkowe spustoszenia przyniosła wojna trzydziestoletnia. Wszystkie te zdarzenia miały wpływ na stagnację miasta. Dopiero w połowie XVIII wieku liczba mieszkańców przekroczyła 1000, aby już w 1785 r. przekroczyć 2000. W mieście zaznaczył się rozwój sukiennictwa i handlu. W roku 1875 miasto liczyło już 5638 mieszkańców, a pół wieku później było ich 8428. Tuż przed wybuchem II wojny światowej Świdwin zamieszkiwało 9726 osób[12] Przed II wojną światową miasto nosiło nazwę Schivelbein.

13 października 1821 r. urodził się w Świdwinie Rudolf Virchow, niemiecki patolog i antropolog, w latach 1849-1902 profesor uniwersytetów w Würzburgu i Berlinie. Po drugiej wojnie światowej miasto zasiedliła ludność z dawnych kresów wschodnich. Wysiedlono zaś Niemców. Miasto swój rozwój w dużym stopniu zawdzięcza istniejącym tu lotniczym jednostkom wojskowym[potrzebny przypis] – 1 Brygada Lotnictwa Taktycznego, 21 Baza Lotnicza i 40 Eskadra Lotnictwa Taktycznego.

Krzysztof von Polentz, syn landwójta nowomarchijskiego Jakuba von Polentz w 1480 r. podejmował wyprawę do Ziemi Świętej. Po powrocie, w podziękowaniu za szczęśliwy powrót, ufundował w Świdwinie kaplicę Świętego Grobu. Została ona wzniesiona w takiej odległości od miasta, jaka dzieliła Kalwarię od bram Jerozolimy. W kaplicy tej rycerz Krzysztof umieścił przywiezioną przez siebie relikwię z drzewa krzyża świętego. Rycerz Krzysztof był również patronem ołtarza św. Katarzyny w Świdwinie.

 

Polecamy:

Ul. 1 Maja (starówka)

Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy

Zamek joannicki

Brama Kamienna w Świdwinie

Wieża Bismarcka

Cmentarz żydowski

Pomnik Pamięci Poległym i Pomordowanym Żołnierzom Ofiarom Faszyzmu i Stalinizmu

Zabytki[edytuj]

Cały obszar Starego Miasta został wpisany do rejestru zabytków. Zabytki chronione prawem w Świdwinie:

Kościół MB Nieustającej Pomocy – gotycki kościół parafialny, zbudowany w 1338 r. W ponad 100 lat później, w 1475 r. przebudowano boczne kaplice, gdzie umiejscowiono zakrystię. Wieżę dobudowano w 30 lat później. W czasie II wojny światowej bardzo poważnie uszkodzony, po wojnie odbudowany.

Zamek Joannicki – zbudowany w XIII wieku nad rzeką Regą w celu ochrony szlaków handlowych znad Morza Bałtyckiego na południe kontynentu oraz ze Szczecina do Białogardu. Nazwa zamku pochodzi od joannitów, którzy od XVI do XIX wieku mieli w nim siedzibę swojej komandorii. Obecnie w obiekcie znajduje się Biblioteka Miejska, Kino Zamek, Centrum Informacji Turystycznej i Gospodarczej oraz Świdwiński Ośrodek Kultury.

 Osobny artykuł: Zamek w Świdwinie.

brama Kamienna – wybudowana w XIV wieku, była jedną z trzech bram chroniących miasto. Do czasów teraźniejszych zachowała się jako jedyna. Jej przebudowa miała miejsce w 1475 r. W 2002 r. bramę zaopatrzono we wrota, stylizowane na gotyckie ważące prawie 2 tony, głównym wykonawcą wrót był świdwiński stolarz Edward Mirosław Koczwara.[potrzebny przypis]

obwarowania miejskie – mury mające za zadanie chronić miasto i mieszkańców, były budowane od 1319 r. Od XVIII wieku miasto zaczęło je demontować. Obecnie zachował się jedynie 14-metrowy odcinek nad rzeką Regą.

plebania kościoła NMP

park miejski – znajduje się w nim m.in. Wieża Bismarcka, która obecnie jednak jest niedostępna do zwiedzania; zabytkowy pałacyk, który właśnie został odrestaurowany. Wkrótce teren ten ma przejść rewitalizację.

cmentarz żydowski (ul. Dobra Rycerskie) – powstały w XIX wieku na zboczu Żydowskiej Góry (Juden Berg). Oparty na kwadracie o powierzchni 0,5 ha. Cmentarz obecnie jest pod opieką Kościoła Zielonoświątkowego ze Świdwina.

Obiekty turystyczne[edytuj]

Park wodny "Relax" – wielofunkcyjna kryta pływalnia. Posiada kompletne wyposażenie rozrywkowe: od basenu o wymiarach 25x16 metrów, spełniającego kryteria organizacyjne międzynarodowych zawodów pływackich, po 105-metrową zjeżdżalnię, 20-metrową sztuczną rzekę, saunę, stacje masażu podwodnego.

Gotycka Kaplica – boczna kaplica dobudowana do Kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w 1475 r. Umiejscowiono w niej zakrystię, która mieści się tam do dnia dzisiejszego.

Wieża Bismarcka – wieża poświęcona pamięci "Żelaznego Kanclerza" czyli Ottona von Bismarcka. Budowę ukończono 17 września 1911 r. Została zbudowana na wzgórzu Parku Miejskiego. Na szczycie znajduje się kosz widokowy, niegdyś dostępny dla mieszkańców, oraz cztery tarasy widokowe, prezentujące panoramę miasta. Obecnie budowla jest niedostępna do zwiedzania.

jezioro Bukowiec zlokalizowane poza obszarami zabudowanymi miasta, jednak mieszczące się w jego granicach administracyjnych. Niegdyś miejsce ożywionego ruchu turystycznego, po przejęciu przez lokalnego inwestora podupadłe.